حالمون خراب ، سرو سامون نداریم ، امان از این جهالت های نفسانی ،امان از این خودخواهی های نفسانی ، چه به روزمان آورده ، دلمان آوار شده رو سرمون ، ما که هنوز واسه یه تومن پول اینور و اونور میزنیم ، واسه یه تکه نون سر می شکنیم ، امان از درد بی درمون ، امان از روزی که در مقابل نفس ذلیل میشیم ، اگر می فهمیدیم که ما آدمیم برا این چیزا نیومدیم ، برا هوسبازی و خوشگذرونی نیومدیم ، ما باید به کمال برسیم ،نه اینکه به خاطر دنیا و آدماش از هدفمون از عزت انسانی ،از شرافت انسانی دست بکشیم ، واسه این موقعیتهای دنیوی چه کارا که نکردیم . اما چی شد ... ما انسانیم ؛ ما صاحب عقل و شعوریم ، به چه قیمت می فروشیم ارزش خودمان را ، به چه قیمت دلالی خواری می کنیم ، به چه بی مایگی خودمان را اسیر منیت های بی پایه و پوچ می کنیم ، قدری آسوده خاطر نباشیم در پس این دنیای بی وفا فکری به حال خودمان کنیم ، رحمی به اطرافیانمان کنیم ، چشمانمان را باز کنیم و برای سرنوشتمان تفکری کنیم و به این سرای وامانده دل نبندیم که ریسمانمان روزی پاره خواهد گشت ، برای سرای آخرتمان توشه ای نیکو مهیا سازیم ، که چیزی نمانده به وقت رفتنمان ..... یا علی