حماد بن عیسى، به نقل از امام صادق (علیه السلام) وصایاى لقمان حکیم به فرزندش را چنین بر مى‏شمارد:

پسرم! چون با جماعتى به سفر شوى و کارى در پیش‏گیرى، با همراهان مشورت کن، از خود رأیى بپرهیز، با هم‏سفرانت به گشاده رویى بنشین و با جود و کرم برخیز، ایشان را از آذوقه خویش، بى‏بهره مگذار. چون از تو دعوت کنند، اجابت نما و چون استمداد نمودند، لبیک گو و به یارى‏شان بشتاب.

فرزندم! به سه چیز بر هم‏سفران غلبه کن: یک: از سخنان بیهوده بگذر و خاموشى پیشه کن، و (دو:) این که خداى را به یاد آر و نماز زیاده بگذار.

سوم: این که از مال و مرکب و توشه‏ات به آنان سخاوتمندانه عطا کن.

پسرم! هر آینه به هنگام سفر، تو را به جهت اداى شهادت حقى خواستند، به حق شهادت بده. در مقام مشورت، رأى خود را صریح و قاطع بیان کن.

دوستانت را در پرداخت صدقات و خیرات همراهى کن. به سالخوردگان و افتادگان احترام بگذار و از آنان دستگیرى کن.

با احتیاط سفر کنید و با هوشیارى طى طریق نمایید. چون در بیابان از یافتن و تشخیص راه از بیراه در ماندید، به مشورت قیام کنید و از رهگذرى که به تنهایى مى‏گذرد، مصلحت نجویید؛ زیرا ممکن است نامسلمانى شیطان صفت باشد که شما را به بیراهه کشاند.

اى پسرم! مبادا در سفر، اشتغال به امور دنیوى، تو را از خدا و حالات معنوى نماز غافل کند. نماز را با جماعت بگزار و با کلام خدا نیز مأنوس باش‏(20).