شنیده مى شود، در دوران گذشته و در میان چادرنشینان دور از آبادى ، زنانى بوده اند که چون از شوهر خود، علاقه و محبت نمى دیدند، در خانه فال بین و رمال و جادوبند را مى زده و مبالغى از پول خود، یا پول شوهر را به او مى داده اند، تا فال آنها را بگیرد و باطل السحرى به آنها بدهد و بخت بسته آنها را باز کند و محبت و علاقه شوهر را به آنها باز گرداند.

پیداست که این اعمال موجب مى شود که زن از خانه بیرون رود، از کارخانه بازماند و در نتیجه بى مهرى و عدم علاقه شوهر نسبت به او زیادتر شود. این زن مى بایست فکر کند که بى مهرى شوهرش نسبت به او چه علتى دارد؟

به نظر اینجانب اگر آن زن به شوهرش سلام مى کند و گاهى به استقبال و بدرقه او مى رود و زبان خوش دارد و آنچه را در این کتاب از قول خدا و پیغمبر و ائمه (صلى الله علیه و آله و سلم ) نقل نمودیم ، عمل مى کند و باز هم شوهرش نسبت به او بى علاقه و بى محبت است ، ممکن است علتى روانى و نهانى داشته باشد که براى امتحان بد نیست فقط یک مرتبه به دعانویسى مسلمان نه حقه باز رجوع کند، ولى با حساب (دو دو تا چهار تا) گمان نمى کنم ، مردى در روى کره پهناور زمین وجود داشته باشد که هر چه محبت و علاقه و فداکارى از همسرش ببیند، باز هم بى مهر و بى علاقه باقى ماند. گمان ندارم خداوند عادل چنین انسانى با چنین دلى سخت تر از سنگ و فولاد آفریده باشد، و اگر چنین موجود انسان نما و ناپاکى وجود داشته باشد، گمان ندارم هیچگونه دعا و جادوبندى در او تاثیر کند و باز چنانکه گفتم گمان ندارم چنین زنانى در زمان ما، به این افکار خرافى وجود داشته باشند.

دلیل

132- قال على (علیه السلام ): اءقبلت امراءه الى رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) فقالت یا رسول الله ان لى زوجا و له على غلظه و انى صنعت به شیئا لاءعطفه على فقال رسول الله (صلى الله علیه و آله و سلم ) اف لک کدرت دینک لعنتک الملائکه ...

على (علیه السلام ) فرمود: زنى نزد رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) آمد و عرض کرد: اى رسول خدا، من شوهرى دارم که نسبت به من خشونت دارد و من درباره او کارى کرده ام که نسبت به من مهربان شود. رسول خدا فرمود: اف بر تو، دینت را تیره و مشوش کردى (که جادوگرى را از دستورات دین دانستى ) فرشتگان نیکرفتار و فرشتگان آسمان و زمین تو را لعنت کردند، آن زن روزها روزه مى گرفت و شبها عبادت مى کرد... رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) فرمود: این کارها براى او فایده ندارد مگر آنکه شوهرش از او راضى شود.