زنى به خدمت آن حضرت شرفیاب شد، و از شوهر خود شکایت کرد و گفت :

شوهرم بدون اجازه من با کنیزم زنا کرده، و حال داد مرا از او بخواهید، حضرت به آن زن فرمود :

ما در این باره تحقیق مى‏کنیم، اگر تو راست گفته‏اى بر شوهرت حد جارى مى‏کنیم، و اگر ثابت شد که تو دروغ گفته و به شوهرت تهمت زده‏اى، تو را تأدیب خواهیم کرد، سپس امام از جاى خود برخواسته و مشغول اداى نماز شد و زن را آزاد گذاشت، آن زن نه ریختن آبروى شوهر خود در ملأ عام، و نه اجراى حد برخود را مى‏خواست، از کار خود پشیمان شده فرصت را غنیمت شمرد و از محضر آن حضرت فرار کرد، با وجودى که حضرت على (ع) مىتوانست او را فوراً بازداشت، و و شوهرش را احضار کند و یکى از آن دو را تازیانه بزند، ولى امام از مجازات مردم متنفر بود، عقده زجر و شکنجه انسانها را نداشت و تا آنجائى که ممکن بود افراد را مورد عفو و مرحمت قرار مى‏داد :