در این گوشه ی خلوت ؛ در این آشوب پر سر و صدا دلم بدجور گرفته ،دلم بدجوری هواتو کرده ،جمله ای از آیت الله بهجت ره به ذهنم آمد از ایشان سوال کردند مظلوم عالم کیه ؟ایشان فرمودند : مظلوم عالم مهدی فاطمه است ، آیا رواست که در حقش بی مهری و بی اعتنایی کنیم  ؛ او که بند بند وجودمان به اراده اش بند است ؛ او که همه عالم در تحت سیطره اش میچرخد ، ای کاش می فهمیدیم معنای انا بقیه الله را ، یعنی تا او نیاید درد بشر درمان نمی شود ؛ با این همه پیشرفت علم باز هم می بینیم بشر گرفتارتر و اسیرتر شده ؛ چه شده بر سر ما ، همه اطرافمان پر شده از بوی گناه ، پر شده از دنیاطلبی ؛ بیاییم عهدی ببندیم تا از این باقیمانده عمر را در خدمت رسانی به آن امام مظلوم صرف کنیم و انتظار را به معنای واقعی کلمه انتشار دهیم و به سهم خودمان یاد آن حضرت را زنده کنیم و محافلمان را از بوی عطرش معطر کنیم و لحظه ای از عمر عزیزمان را هدر ندهیم 

صبح جمعه است و دلگیریم و غمگین ... محزونیمو و مفتون ... در این صبح خدایی دلمان به هوای آقا بدجوری گرفته ، برای غربتش بدجوری گرفته ، همان غربت و هجری که قلب سنگ را پاره میکند نه تنها قلب سنگ ، بلکه قلب هر دل تنگی را پاره می کند ، آقاجان شما داغ ها و مصیبت های جانکاه کشیده اید ،به قربان آن دل شیداییتان ،به فدای آن چشمان خون بارتان ، آقاجان از بس منتظرانت چشم انتظاری کرده اند دیگر قرارشان به سر آمده ،دیگر جانهایشان به لب آمده ، پس بگو قربانت شوم کی می آیی ، باز هم جمعه ی ما دارد تلخی اش را به کام منتظرانت مینشاند ، این کابوس انتظار کی روشنی قدومت را به چشم منتظرانت فروزان می کند ، آقاجان اربعین از راه رسید و نزدیک شد ؛ مسافران حرم شاه خوبان با تنی خسته و رمیده به کربلا نزدیکند و در این ساعات منتظرند تا ندای انا بقیه الله را بشنوند و لبیک تو را پاسخ  بدهند ،آقاجان هم مادرتان و هم اجداد طاهرینتان و هم همه ی انسان های بیگناهی که خون هایشان به ناحق پایمال شده به تمنای ظهورت برای انتقام خونخواهی هایشان دعای فرج می خوانند،آقاجان در و دیوار ،آسمان و زمین ، همه و همه ترا صدا می زنند ،خدایا ترا به حق ناله های علی و گریه ها علی فرج مولایمان را نزدیک گردان ... اللهم عجل الولیک الفرج 

هیاهوی دنیا ما را به کجا کشانده ، نفسمان ما را به چه درماندگی اسیر کرده، خواهش های نفسانی  چگونه ما را مدهوش و مغرورنموده  ،فریاد و آه از این نفس ، چگونه سفسطه می بافیم برای خودمان ،هی میدویم تا کجا را فتح کنیم ،به کجا برسیم ؛ وقتی میرویم سراغ بزرگان اخلاق به نکاتی اشاره می فرمایند : یکی از مطالب ظریفی که اشاره دارند معنای عبد بودن یا همان معنای تعبد داشتن هست یعنی به گونه ای مطیع و فرمانپذیر باشیم که چشم تو ، زبان تو ، گوش تو تحت اختیار تو و برای رضای پروردگار حرکت کنند ؛ فلذا ابی عبدالله در کربلا جمله ی زیبایی ایراد فرمودند که بسی جای تامل دارد و خطاب ایشان به همه بود قسمتی از آن عبارت به شرح ذیل بود اللهم اخرجنی من ذل نفسی یعنی خدایا مرا از ذلیل شدن در مقابل نفسم خارج کن ؛ عجیب است ،نکته دارد اگر هر روز و بارها این عبارت را تکرار کنیم کم است باید توجه کنیم به اینجا می رسیم که ما انسانیم ، کرامت داریم ،اشرف مخلوقاتیم نباید خودمان را ذلیل نفس کنیم باید نفس را به فرموده ی امیر المومنین علی علیه السلام لگد مال کنیم و اعتنا نکنیم ، امروزه یکی از بدبختی های بشر ذلیل بودن در مقابل نفس و شیطان هستش ، مراقب باشیم ، یکی از سفارشات بزرگان ما در رابطه با تنظیم حالات روحی و روانی ، فرمانبری نفس از ما و غالب شدن بر نفس و شیطان  و تفکر و تهجد و شب زنده داریست شخصی خدمت امام صادق علیه السلام بودند و امام را در گریه و زاری مشاهده فرمودند عرض کرد آقاجان چرا گریه می کنید حضرت فرمودند از دست شیعیانم که چرا تهجد و عبادت در سحر را ترک کرده اند و به آن بی توجه اند ؛ فلذا سید علی قاضی طباطبایی در سفارشی که به علامه طباطبایی داشتند فرمودند دنیا میخواهی نماز شب ؛ آخرت میخواهی نماز شب ، خداوند دوست دارد بنده ای را که نیمه های شب برمیخزد در حالی که مردم خوابند ، خداوند رکوع و سجود و گریه های بندگانش را در وقت سحر دوست دارد ،از این عمر زودگذر بهره ببریم و آن را در راه اطاعت پروردگار و رضای حق تعالی قرار دهیم و با تضرع و ناله از او یاری و کمک بطلبیم و با حالت استغاثه و درماندگی او را صدا بزنیم ؛ که تنها اوست تکیه گاه بیچارگان و درماندگان و اما در پایان عرائضم نکته ای را جهت تذکر یاد آور شوم که بسی جای تفکر و تنبه دارد ؛نکته ای که در مقاتل آمده؛ راوی میگوید آمدم در گودال قتلگاه دیدم حسین فاطمه زمزمه ای می کند به گمان خودم گفتم او دارد نفرین می کند که اگر نفرین شویم کار همه ی ما تمام است می گوید اومدم نزدیکتر شنیدم ابی عبدالله دارد با حال تضرع می فرماید خدایا به بدن ضعیف حسین رحم کن ، در شب اول قبر به حسین ترحمی فرما، الله اکبر از حال و روز ما ، درکش سخت است ،حقیقتش مشکل است ، خداوند همه ی ما ها را مورد رحمت و مرحمت قرار دهد ....

خدایا دلی مالامال از حب و عشق تو دارم ، محبوبا دل بی یاد تو دل نیست ، قلب بی عشق تو قلب نیست ، خدایا صاحب این دل و مالک این قلب تویی ، مولای من لحظه های بی تو بودن جز و حسرت آهی جانکاه نیست ، چگونه قالب تهی کنم در حالی که عطش و شور تو فریادش نباشد ، چگونه دقایقم را سپری کنم در حالی  که منتظر حضورت نباشم ، مولای من ، آقای من تو ندای بیچارگان و اسیران خاک را نظاره گری ،مولای من تو گریه های و اشک های گناهکارانت را می بینی  ، و خود فرمودی که ای گناهکاران مرا اله العاصین صدا بزنید یعنی خدای گنهکاران ؛ خدا یا گناه سخت پشتم  را خمیده کرده ، گناه روزگارم را تلخ و سیاه کرده ، معصیت چشمانمان را کور و غبارآلود نموده ، خدایا حجاب های ظلمانی ما را از جمال نورت محروم کرده ؛ ما را درمانده و اسیر کرده ، آه سرد ما ، غصه ی ما ،بدان جهت هست که دوران خوشی و نشاط را با تو بسر نکردیم و در تمنای و وصل تو بسر نبردیم ؛ اکنون تو را به اسماء مبارکت سوگند میدهم که یک دم ما را زعشق حضورت محروم مساز و دلای محجوب ما روشنی بخش و سراسر وجود ما را به شبکه های انوار مقدست پیوند ده و دلای تشنه ی ما را ز کرم خود سیراب فرما و تنفس ما را به ذکرت ماجور فرماو روشنی راه را بر ما آشکار بگردان ..... یا علام الغیوب 

حالمون خراب ، سرو سامون نداریم ، امان از این جهالت های نفسانی ،امان از این خودخواهی های نفسانی ، چه به روزمان آورده ، دلمان آوار شده رو سرمون ، ما که هنوز واسه یه تومن پول اینور و اونور میزنیم ، واسه یه تکه نون سر می شکنیم ، امان از درد بی درمون ، امان از روزی که در مقابل نفس ذلیل میشیم ، اگر می فهمیدیم که ما آدمیم برا این چیزا نیومدیم ، برا هوسبازی و خوشگذرونی نیومدیم ، ما باید به کمال برسیم ،نه اینکه به خاطر دنیا و آدماش از هدفمون از عزت انسانی ،از شرافت انسانی دست بکشیم ، واسه این موقعیتهای دنیوی چه کارا که نکردیم . اما چی شد ... ما انسانیم ؛ ما صاحب عقل و شعوریم ، به چه قیمت می فروشیم ارزش خودمان را ، به چه قیمت دلالی خواری می کنیم ، به چه بی مایگی خودمان را اسیر منیت های بی پایه و پوچ می کنیم ، قدری آسوده خاطر نباشیم در پس این دنیای بی وفا فکری به حال خودمان کنیم ، رحمی به اطرافیانمان کنیم ، چشمانمان را باز کنیم و برای سرنوشتمان تفکری کنیم و به این سرای وامانده دل نبندیم که ریسمانمان روزی پاره خواهد گشت ، برای سرای آخرتمان توشه ای نیکو مهیا سازیم ، که چیزی نمانده به وقت رفتنمان ..... یا علی